Ο συγχωριανός μας Γιώργος M. Λυμπέρης «αυτοβιογραφείται»

Μείναμε στη Ναύπακτο για περίπου δυόμιση με τρία  χρόνια. Στο πρώτο διάστημα δούλευα δίπλα στον θείο μου τον Κολιό που πούλαγε μεταχειρισμένα  ρούχα. Κάποια στιγμή γνώρισα έναν κύριο από τη Μηλιά Ναυπακτίας που πούλαγε μαντολάτα που προμηθευόταν από την Πάτρα, συνεργάστηκα μαζί του και σε λίγο διάστημα, σε ηλικία 14 χρονών, κατάφερα να κάνω μόνος μου αυτή τη δουλειά. Δούλευα τρεις βάρδιες, το πρωί-πρωί στο ΚΤΕΛ και αργότερα έξω από τα σχολεία και με το κασελάκι μου πούλαγα καραμέλες, σοκολάτες, λουκούμια, μαντολάτα και άλλα. Κατόπιν κατάφερα και αγόρασα ένα καροτσάκι με μια ρόδα μπροστά και δυο πόδια πίσω και πούλαγα και στα πανηγύρια. Για περίπου πέντε χρόνια έκανα αυτή τη δουλειά στη Ναύπακτο. Αφού μάζεψα 300 λίρες, ο πατέρας μου παρά τις δικές μου αντιρρήσεις αποφάσισε με τα λεφτά αυτά να ανοίξουμε το μαγαζί που είχαμε στο χωριό, στη Χόμορη.  Για περίπου 3 χρόνια εργαζόμασταν όλη η οικογένεια στο μαγαζί μας στο χωριό. Όμως τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και τότε σε ηλικία 20 ετών, ο θείος μου ο Γρηγόρης Σκιαδάς, αδερφός της μάνας μου που ζούσε στην Αμερική μου έκανε πρόσκληση, πήγα κοντά του και άρχισα να δουλεύω στο ανθοπωλείο που είχε στη Νέα Υόρκη. Έπαιρνα λουλούδια από το μαγαζί και τα πούλαγα στο δρόμο. Ταυτόχρονα γράφτηκα και φοίτησα για ενάμισι χρόνο σε αμερικάνικο νυχτερινό σχολείο και επειδή ήμουν πολύ καλός μαθητής με προβίβασαν 2 τάξεις μπροστά και μου έδωσαν το απολυτήριο του Λυκείου.

Επειδή τα χρήματα που έπαιρνα από τον θείο μου ήταν λίγα, έπιασα δουλειά σε ένα άλλο μαγαζί με τα τριπλάσια λεφτά. Μια μέρα ο θείος μου το αντιλήφθηκε και μου πρότεινε να γίνω συνέταιρος στο δικό του λουλουδάδικο το οποίο αργότερα αγόρασα και συνέχισα να το δουλεύω μόνος μου για τα επόμενα 40 χρόνια. Περί το 1960 αποφάσισα να το πουλήσω και να κάνω μια εταιρία που ασχολήθηκε για αρκετά ακόμα χρόνια με το χονδρεμπόριο λουλουδιών και από την οποία κέρδισα πολλά χρήματα.

Εδώ και αρκετά χρόνια εγώ και η γυναίκα μου Άννα φύγαμε από την Νέα Υόρκη, μείναμε για ένα μικρό διάστημα στη Florida και μετά εγκατασταθήκαμε μόνιμα τα τελευταία δέκα χρόνια στο Coatesville, όπου ζούμε μέχρι και σήμερα μέσα σε μια φάρμα λουλουδιών που εμείς δημιουργήσαμε και μας αρέσει πάρα πολύ».

P.S. Θέλω να ευχαριστήσω τον αγαπημένο μου Επαμεινώνδα Πατούχα για αυτή την όμορφη και πολύ γλαφυρή συνέντευξη, μια συνέντευξη που διαφημίζει την δύναμη της ψυχής όλων των ομογενών Χομοριτών. Με την σειρά μου την αφιερώνω στους συγχωρεμένους μπάρμπα Μιχάλη, πατέρα του Γιώργου Λυμπέρη, την Βασιλική και Λεωνίδα Ζιαμπάρα, που για ένα χρόνο μικρό παιδάκι στην πρώτη γυμνασίου με φιλοξένησαν και με προστάτεψαν στο σπίτι τους στη Χόμορη. Θα τους έχω πάντα στην καρδιά μου!

Όλη την συνέντευξη-αυτοβιογραφία μπορείτε να την δείτε στο κανάλι μας ChomoriTube

Our fellow villager George Lymperis "autobiography"

George Lymperis was born in 1931, in Chomori Nafpaktias. He is the son of Michalis Lymperis and Amygdalia (daughter of Alexis Skiadas) and lives in America. In 2006 in New York, he married Anna Vavoura-Lyberis, coming from Thessaloniki.

"At the beginning of the war, my older sister Vasiliki and I, left the village and went to Nafpaktos and later, after the situation worsened, my father, my mother and my younger sister Eleni followed us.

We stayed in Nafpaktos for about two and a half to three years. In the first period I worked next to my uncle Kolios, who was selling used clothes. At some point, I met a gentleman from Milia Nafpaktias, who was selling nougat that was supplied from Patras. I worked with him and in a short time, at the age of 14, I managed to do this job alone. I was working three shifts, in the morning at the KTEL and later outside the schools and with my little box I sold candies, chocolates, delights, nougat and more. Then, I managed to buy a little stroller with a wheel in front and two legs behind and I was also selling at the feasts. I did this job in Nafpaktos for about five years. After I earned 300 pounds, my father, despite my own objections, decided with these money to open the shop we had in the village, in Chomori. For about 3 years, the whole family worked in our shop in the village. But things did not go so well and then at the age of 20, my uncle Grigoris Skiadas, my mother's brother who lived in America, invited me. I went to him and started working in the flower shop he had in New York. I was selling flowers from the store on the street. At the same time, I enrolled and studied for an year and a half in an American night school and because I was a very good student they promoted me two classes ahead, and gave me my high school diploma.

Because the money, I was getting from my uncle was few, I got a job in another store for three times up my salary. One day, my uncle realized this and offered me to become his partner in his own flower shop which I later bought and continued to work on my own for the next 40 years. Around 1960, I decided to sell it and make a company that was engaged in the wholesale of flowers, for several more years, and from which I made a lot of money.

For several years my wife Anna and I left New York, stayed for a short time in Florida and then we settled permanently for the last ten years in Coatesville, where we still live today, on a flower farm that we created and love very much".

P.S. I want to thank my beloved Peter Patoukas for this beautiful interview, an interview that shows the soul power of all expatriate Chomorites. In my turn, I dedicate it, to the forgiven Barba Michalis, father of George Lymperis, to Vasiliki and Leonidas Ziambaras, who for a year, as a small child in the first class of high school, hosted me and protected me at their home in Chomori. I will always have them in my heart!

You can see the whole interview-autobiography at ChomoriTube

Babis Chantzis